Road to Antalya met Mariska Parewyck

Leeftijd: 35

Coach: Kim Barbé

PB's: 2'02"74 (800m), 4'08"46 (1500m)

Aantal deelnames EK cross: 1

Beste resultaat: 7 de in de Mixed Relays (2022 in Turijn)

Het is bijna zover. Je mag naar je tweede EK veldlopen. Hoe hard kijk je ernaar uit?

“Het mag stilaan gaan komen. Ik heb de afgelopen weken nog heel hard getraind en ik ben vooral super gemotiveerd. Ik draag de ervaring van twee jaar geleden in Turijn met me mee en ik trek nu toch met een andere ingesteldheid naar Antalya.

Hoe bedoel je?

“Ik ga nu veel meer genieten van het kampioenschap en van de wedstrijd. Ik weet nu hoe het allemaal in zijn werk gaat en ik laat het allemaal op mij afkomen. Ik voel me veel rustiger en meer ontspannen dan twee jaar geleden. Het is heel tof dat ik het nog eens mag beleven.”

Op het BK In Hulshout was je nochtans heel zenuwachtig en bezweek je bijna onder de druk.

“Dat klopt. Vorig jaar miste ik omwille van een valpartij het EK in Brussel en dat was toen voor mij persoonlijk een drama. Ik heb het daar ook mentaal behoorlijk moeilijk mee gehad. Dit jaar wilde ik koste wat kost wél naar het EK. Ik had mezelf echter zodanig veel druk opgelegd dat het me bijna opnieuw de kwalificatie kostte. Toen ik halfweg koers moest lossen, dacht ik dat het over was. Gelukkig heb ik me tijdig kunnen herpakken en kon ik uiteindelijk nog naar de tweede plaats sprinten. Ik besef nu heel goed dat al die stress nergens voor nodig was en ik heb het achter me gelaten.”

Het feit dat je in Hulshout zo hebt teruggevochten, pleit wel voor je weerbaarheid. Wat gaat er op zo’n moment door je hoofd?

“Andere jaren zou ik allicht gewoon uitgestapt zijn. Op dat vlak heb ik een klik gemaakt. Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat finishen het allerbelangrijkste is. Ze doen nu ook aan atletiek en ze kijken naar me op. Ik kan het gewoon niet maken om dan op te geven. Dan geef ik zelf niet het goede voorbeeld. Daarnaast zei ik ook tegen mezelf dat ik er zo hard voor gewerkt had en overtuigde ik me ervan om gewoon nog alles te geven. Het heeft geloond. Ik liep in Hulshout eigenlijk geen goeie wedstrijd en dat wil ik nu op het EK rechtzetten.”

Met Ziad Audah, Tibaut Vandelannoote, Eline Dalemans en jezelf hebben jullie een leuk team. Welke ambities mogen jullie koesteren?

“Da’s heel moeilijk in te schatten. Samen met Kim heb ik de tegenstand eens bekeken en het is echt zot welke atleten er allemaal deelnemen aan de mixed relays. Op papier steken Spanje, Frankrijk en Italië er met kop en schouder bovenuit. Die landen hebben loopsters die op de 1500m onder de 4 minuten lopen. Het niveau is echt enorm hoog.” 

Maar tijden op de piste zeggen niet alles natuurlijk. De korte cross is iets heel speciaals.

“Inderdaad. Niet iedereen die snel is op de piste, kan ook goed in het veld lopen. Voor de korte cross moet je kunnen verzuren en diep in het rood kunnen gaan. Het is niet voor iedereen weggelegd. Ik denk dat we een goed team hebben. We kennen elkaar ook al vele jaren en het is gewoon heel erg leuk om samen te kunnen en mogen strijden voor een goed resultaat.”

Toen je vier jaar geleden je comeback maakte, had je toen durven dromen dat je nu al naar je tweede EK veldlopen zou gaan?

“Totaal niet. Ik wou eigenlijk gewoon terug wat lopen. Toen Justine Tinck bij ons in de trainingsgroep kwam, zocht ze een trainingsmaatje. Kim heeft me dan min of meer verplicht om met haar de opwarming en zo mee te doen. Het kan verkeren hè.”

Het is niet evident, want naast atlete ben je natuurlijk ook mama van drie kinderen. In Hulshout liet je al verstaan dat je volgend jaar niet meer zult deelnemen aan het BK veldlopen. Blijf je bij die beslissing?

“Ik mag zo’n zaken eigenlijk niet meer zeggen. Ik heb dat inderdaad gezegd, maar dat was in de emotie van het moment. Nu denk ik daar al helemaal anders over. Nu ja, we zullen het allemaal jaar per jaar gaan bekijken. Over een dikke week word ik 36 en we zullen gewoon kijken wat mijn lichaam allemaal nog aankan. Maar de motivatie is er nog steeds.”

Het is wel opvallend dat de twee vrouwen in het mixed relays-team dertigers zijn. Met alle respect natuurlijk, maar heb je niet het gevoel dat het jeugdig talent wat achterblijft?

“Vorig jaar had ik dat gevoel veel meer. Toen had ik echt zoiets van ‘ze mogen nu stilaan gaan komen’. Maar dit jaar heb ik gemerkt dat Marie en Laure Bilo een serieuze stap voorwaarts hebben gezet en naar mijn goesting komen ze nu al iets te dichtbij. Maar het is natuurlijk wel goed, want het zou niet mogen dat twee dertigers de korte cross domineren. Daarnaast zijn er natuurlijk ook een aantal atleten die het veldlopen links laten liggen. Iemand als Annelies Nijssen zou het niveau van de korte cross ook een stuk naar omhoog getrokken hebben. Er zijn natuurlijk ook nog een aantal atleten die allicht al focussen op het indoorseizoen of die gewoon niet graag in het veld lopen.”

Heb jij altijd graag gecrost? 

“Eigenlijk deed ik dat vroeger niet graag. Ik heb het echter wel leren appreciëren. Het mooie aan het veldlopen is dat je loopt om te winnen. Op de piste komt daar altijd die chrono bij en in het veld heb je dat niet. Dat maakt het mooi en op een bepaalde manier ook iets minder stresserend.”