Road to Antalya met Isaac Kimeli

Leeftijd: 30
Coach: Tim Moriau
PB's: 12'56"53 (5000m), 27'07"97 (10.000m)
Aantal deelnames EK cross: 8
Beste resultaat: Zilver (seniores in 2018), brons (seniores in 2022), goud (beloften in 2016), zilver (juniores in 2013)

We zitten in de laatste rechte lijn naar het EK in Antalya. Ben je er klaar voor?
“Ik denk het wel. De laatste zware trainingen zijn achter de rug en ik voel me goed. Ik verwacht wel iets van het EK, ook al was mijn voorbereiding niet ideaal.”

Hoe bedoel je?
“Ik heb een heel lang zomerseizoen gehad en daardoor was de voorbereiding op het EK veel minder lang dan bijvoorbeeld vorig seizoen. Ik ben pas in oktober weer begonnen met trainen. Daarnaast is het natuurlijk algemeen bekend dat de samenwerking tussen mij en Tim na het EK stopt. Hij heeft het erg druk met zijn werk bij Club Brugge en daardoor heb ik hem de laatste weken heel weinig gesproken. Meestal leven we samen toe naar een kampioenschap en is hij heel aanwezig. Nu heb ik hem voor het laatst gezien op het BK in Hulshout. Het waren geen eenvoudige weken, want ik miste enorm de omkadering die ik de laatste jaren steeds heb gehad.”

Heb je ondertussen al een nieuwe coach gevonden?
“Ik heb al een aantal gesprekken gevoerd met verschillende trainers, maar ik heb nog niets beslist. Ik wil me nu vooral focussen op het EK en daarna zal ik een beslissing moeten nemen.”

Op het BK in Hulshout heb je wel een prestatie geleverd die je het nodige vertrouwen moet geven voor Antalya.
“Ik was heel erg zenuwachtig in Hulshout, want ik wist toen totaal niet waar ik stond. De meesten hadden al in Roeselare gelopen en ook John Heymans zat al een stuk verder in zijn voorbereiding dan ik. Toen ik in de beginfase ten val kwam, dacht ik dat het voorbij was en dat zelfs een EK-ticket weg was. Ik denk dat ik toen gewoon niet veel meer heb nagedacht en dat ik uit die situatie motivatie heb gehaald om aan die inhaalrace te beginnen. Ik wist dat ze vooraan niet op mij zouden wachten, want Robin, John, Nicolai, enzovoort zijn ook geen sukkelaars. Ik heb mezelf enorm verrast door toch nog de overwinning te behalen.”

Met welke ambities reis je dan af naar Antalya?
“Ik ga altijd naar een kampioenschap om het beste van mezelf te geven en een topprestatie te leveren. Ik heb hard gewerkt om tot de wereldtop te behoren en ik heb afgelopen zomer ook bewezen dat ik nog steeds tot die top behoor. Ik zal zondag met de nodige ambitie starten en ik ga gewoon proberen om al die toppers te volgen. We zien dan wel waar we eindigen.”

Je hebt natuurlijk al een indrukwekkend palmares in het veldlopen. Je behaalde in alle categorieën al medailles op het EK veldlopen. Hoe hoog schat je deze prestaties in?
“Heel hoog. Het veldlopen is waar het voor mij internationaal allemaal begon. Ik denk dat ik in 2012 voor het eerst deelnam aan het EK in Boedapest. Ik werd toen zesde en daarna is het allemaal in stijgende lijn gegaan. Het veldlopen is echt iets wat ik koester. Het is zo mooi en zo eerlijk. Eigenlijk kun je zeggen dat in het veldlopen de sterkste altijd wint. Op de piste is dat niet zo, want daar speelt tactiek een veel grotere rol. Qua beleving kan een pistewedstrijd ook niet tippen aan een veldloop. De sfeer is altijd fantastisch. Neem nu de CrossCup: de kloof tussen supporters en atleten is veel kleiner. Kinderen willen met je op de foto. Je komt er ook al die veldlooplegendes tegen, zoals Gaston Roelants en Karel Lismont. Na de wedstrijd drink je dan iets samen met die mannen en kaart je nog eens na. Dat vind ik de charme van het veldlopen, en dat heeft mijn hart gestolen.”

In de internationale atletiekwereld blijft het veldlopen natuurlijk ondergeschikt aan het pisteseizoen. Is dat ook zo voor jou?
“Het EK veldlopen is voor mij altijd een doel. Los daarvan is het veldlopen voor mij een noodzakelijk onderdeel van mijn voorbereiding op het zomerseizoen. In plaats van een training op zondag kun je volgens mij evengoed deelnemen aan een CrossCup.”

Uniek aan een EK veldlopen is dat je met je ploegmaats ook strijdt voor een goede plaats in het landenklassement. Hoe belangrijk vind je dat?
“Dat is iets heel bijzonders. Samen met je ploegmaten een medaille behalen in het landenklassement is heel speciaal. Toch weegt het niet op tegen het behalen van een individuele medaille. Je eigen individuele prestatie schenkt je nog steeds de meeste voldoening. Dat zal Robin Hendrix allicht ook beamen. Hij koestert zijn bronzen medaille waarschijnlijk meer dan de gouden teammedaille.”

Met een team bestaande uit John Heymans, Robin Hendrix, Nicolaï Saké en jezelf zal een teammedaille in Antalya waarschijnlijk ook niet ver weg zijn.
“Als we allemaal op niveau presteren en bijvoorbeeld met drie in de top tien eindigen, dan zullen we er inderdaad heel dichtbij zijn. In theorie ligt een snel en droog parcours mij heel goed. Ook Robin en John zouden daar normaal gesproken beter tot hun recht komen.”

Het schijnt dat het de komende dagen gaat regenen in Antalya.
“Echt? Ze hadden ons gezegd dat het warm zou zijn. Maar goed, de regen zal daar allicht niet dezelfde intensiteit en impact hebben als in België. We zien wel. Ik ben er klaar voor.”