Renée Eykens probeert tijdens zware revalidatie naar elk klein stapje toe te leven

“Het is niet altijd makkelijk en soms heel frustrerend”, zegt Renée Eykens/AA over haar revalidatieproces. “Ik had naar de Spelen kunnen gaan. Van de zijlijn moeten toekijken, dat pikt. En dat blijft pikken als ik eraan terugdenk, maar momenteel gaat het op mentaal vlak wel relatief goed. Ik ben goed opgevangen. Ook in de eerste weken, toen ik even niet wist waar ik het had, waren er al mensen die mij in de juiste richting stuurden. Daar heb ik veel geluk mee gehad, en dat heb ik nog altijd. Soms ben ik niet te genieten, maar de mensen rondom mij tonen begrip, en het doet soms deugd om alle frustratie eruit te blazen.”

Hoewel het einde van haar revalidatie nog niet voor meteen is en zelfs nog lang niet in zicht, probeert Renée het glas halfvol te zien. “Alles bij elkaar gaat het best goed. Mijn pees reageert goed op de stappen die ik onderneem, maar lopen is nog niet voor meteen”, klinkt het. Ze bekijkt het week per week. “Er is altijd wel iets om naar uit te kijken en ik probeer naar elk stapje toe te leven zonder te ver vooruit te kijken. Ik heb totaal geen idee hoelang dit nog gaat duren en het zou ook niet bevorderlijk zijn om daar een termijn op te plakken. Dan riskeer je stappen over te slaan.”

De stappen die de 800 meterloopster zet, volgen elkaar niet altijd even snel op. “In het begin ging het vooruit. Dan ging ik van een dichte gips, naar er een open gips, naar het bot dat weg mocht, naar slapen zonder bot, stappen met krukken, stappen met één kruk en stappen zonder krukken. Momenteel is het vooral proberen er weer een normaal wandelpatroon in te krijgen. Dat soort stappen neemt wat meer tijd in beslag. Ik hoop ook eens buiten te kunnen fietsen in plaats van op de hometrainer en hoop binnenkort te kunnen aquajoggen.”

Elke stap voorwaarts die ze maakt, noteert Renée. “Ik hou alles bij. Vorige week kon ik bijvoorbeeld voor het eerst op mijn linkerbeen steunen bij het afdalen van de trap. Dat zijn kleine zaken, maar ik probeer die bewust mee te maken. Als ik dan eens het idee heb ik dat er geen vooruitgang in zit, kijk ik in die notities en besef ik dat ik toch weer dingen verwezenlijkt heb. Wandelen gaat elke week beter en bij het zwemmen kan ik mijn benen al meer gebruiken.”

Dat lopen nog niet voor meteen is, belet niet dat er stevig gewerkt kan worden. “Ik ben hard aan het trainen. Meer dan tien uur per week doe ik oefeningen bij mijn kinesiste, Frédérique Neys. Ik doe ook alternatieve conditietraining, maar de meeste winst zit nu in die oefeningen. Ik wil in de eerste plaats weer gezond zijn en mijn eerste looppasjes zetten.”

Renée bekijkt het zoals gezegd allemaal behoorlijk positief, al lukt dat niet elke dag. “Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik denk: het gaat niet meer. Altijd positief zijn, dat is een utopie. Er zijn momenten dat ik zucht en bij mezelf denk dat het wel héél lang is om nog een jaar geduld te moeten oefenen. Ik weet ook niet zeker of het ooit nog goedkomt. Er zijn mensen die nooit helemaal de oude worden na een afgescheurde achillespees. Dat weet ik heel goed, maar ik wil het op z'n minst proberen. Voor de mensen die mij altijd zijn blijven steunen, en voor mezelf, want ik voel dat ik er nog lang niet alles heb uitgehaald”, besluit ze.