Louise Carton loopt eindelijk weer pijnvrij

“Het is een lange zoektocht geweest om de blessure onder controle te krijgen”, zegt Louise Carton/ACME. Van begin september tot halverwege februari, meer dan vijf maanden, kon ze nauwelijks lopen. “Ik was verplicht om alternatief verder te werken, maar als je geen vooruitzichten hebt, is dat niet gemakkelijk. Je hebt het gevoel dat je blijft stiltaan.”

Een intense zoektocht hielp het achillespeesprobleem uiteindelijk van de baan. “Het is een podologe die me uiteindelijk heeft kunnen helpen. Ik heb meer dan ooit gemerkt dat het op de details aankomt en kreeg een biomechanische zool. Ook mijn looppatroon was niet vol te houden, omdat ik op de voorvoet en dan ook nog op de buitenkant landde. Dat is meteen ook de reden waarom ik zo vaak mijn voeten omsloeg.”

Ondertussen gaat het eindelijk de goeie kant op. “Sinds half februari loop ik pijnvrij. Rustig aan weliswaar, want ik ben nog nooit zo lang out geweest. Mijn lichaam moet zich nog aanpassen aan de belasting van het lopen, waardoor mijn kuiten en schenen regelmatig nog wat trekken. Het is blijven zoeken en aanpassen, maar de echte blessure is achter de rug. Ik ben vooral blij dat ik weer aan het lopen ben.”

Beetje bij beetje beginnen de trainingen weer serieuzer te worden. “Afgelopen week zat ik net onder de 80 kilometer. Omdat ik nog maar net bezig ben, is dat al mooi. Als ik dat op regelmatige basis kan draaien, zal ik al tevreden zijn. Ik heb er ook mijn eerste pistetraining sinds augustus 2018 opzitten. Tot nu waren het vooral duurloopjes, maar nu streef ik naar één tempotraining en één pistetraining per week om mijn lichaam aan hogere tempo’s te laten wennen. Volgende week ga ik op stage naar Portugal, en daar hoop ik weer een stapje te kunnen zetten.”

Smeedt Louise al competitieplannen? “De vraag wanneer mensen mij weer in wedstrijd gaan zien, krijg ik heel vaak. Dat is heel moeilijk in te schatten. Ik lig er niet wakker van en neem mijn tijd, maar als het goed begint te draaien kan het snel gaan. Het hoeft voor mij niet onmiddellijk te zijn. Ik heb heel diep gezeten, en dat ging veel verder dan mijn blessures. Er was geen mentale balans. Als ik bleef focussen op kampioenschappen, bleef ik in dezelfde cirkel draaien. In die zin heb ik geen spijt van de lange blessureperiode. Mijn gezondheid is er, zowel mentaal als fysiek, fel op vooruitgegaan, en dat is een vereiste om ooit nog op het hoogste niveau te komen.”